Opvoedkundig falen

Vandaag gingen we naar de antiekbeurs in Naarden. Dat is natuurlijk netjes, alle mensen zien er zo ongeveer hetzelfde uit, maar dat is goed voor de broodnodige uniciteitsbehoefte waaraan ik af en toe lijd.

Mijn nichtje van negen heeft mij bij de hand gepakt en laat niet meer los, omdat ze weet dat ik canvas heb en verf en zelfs nog klei en dat ik altijd geïnspireerd raak door al dat werk en zij dan in mijn buurt wil blijven om na afloop met mij mee te kunnen doen.

Bij een foto van een man die naakt op een trap zit met een hoofd van een andere man in zijn schoot, raakt ze het spoor bijster. Ze brult keihard 'Gadver wat vies' en ik zie de vrouw van de galerie vrolijk lachen.

Er zijn veel momenten waarop ik enorm blij ben dat ik geen kinderen heb. Eén daarvan is als ik ouders in verlegenheid zie raken bij de meest ingewikkelde vragen die hun kroost ze te midden van een stille menigte stellen.
Dit is niet eens mijn kroost, maar ze hangt aan mijn hand, ze lijkt op me en dan moet je toch wat. En liefst wel in de goede richting.

Ik zeg dat sommige mensen dat wel mooi vinden (ik vond het zelf ook geen geslaagde foto). Zij begrijpt er niets van. Zo'n blote man. En dan die andere met capuchon, nee, ze vond het niks. Mijn argument dat ik toch ook een foto van een vrouw met blote borsten aan mijn muur heb hangen, kwam niet goed aan. Dat was namelijk leuk. Ik vroeg haar wat het verschil was. Ze kwam niet veel verder dan dat ze dit heel raar vond. Er viel niet tegenop te redeneren. Wat klopte, omdat zij niet weet wat je allemaal in een schoot kunt doen.

Het was me natuurlijk wel gelukt wat empathie voor de foto op te wekken als ik precies had uitgelegd wat die capuchon daar in die schoot deed, maar dat op een antiekbeurs in Naarden aan een negenjarige te vertellen, vond ik toch niet helemaal gepast.
De grijns van de vrouw van de stand verbreedde zich met de seconde.
Het bleef bij halfslachtige argumenten. Toen vond ik eigenlijk dat mijn taak als kinderverbeteraar er wel weer opzat voor de dag.