Wanneer ligt iemand precies op sterven? Is dat als de omgeving toegeeft dat het binnenkort afgelopen zal zijn, of de dokter misschien? Als er over gepraat wordt, of telt de gedachte ook al mee?
Mijn wereld bestaat opeens uit opschrikken bij elk telefoontje, uit het me niet voor kunnen stellen dat hij er straks niet meer is, en uit gemis dat al enige tijd geleden begonnen was omdat zijn geheugen niet goed meer functioneert.
Drie weken geleden was ik nog bij hem in Innsbruck en daar ben ik heel blij om, want nu slaapt hij bijna de hele dag en is dan enkele ogenblikken wakker om weer diep weg te zakken.
Ik moet aan het sterfbed van zijn moeder denken. Ze was al een aantal dagen aan het verdwijnen, maar volgens hem wachtte ze tot hij arriveerde uit het buitenland. Bij binnenkomst zei hij op een onnavolgbaar liefdevolle manier: 'Ben je zo ziek, oudje?'
Ik zei gisteren door de telefoon precies hetzelfde en had toen pas door dat ik hem, twintig jaar na dato, herhaalde.
Hij is er nog, dus geen in memoriam. En misschien heeft zijn omgeving gelijk en staat hij weer op als een Pierlala. Hij heeft dat eerder geflikt. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik hem na 93 jaar zijn rust wel gun.
Aan het einde van het gesprek bleef ik dan ook zeggen:
'Slaap maar lekker, oudje, slaap maar lekker.'
Dat zou hij doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten