Ik organiseerde een etentje waarbij we als onderdeel van de avond een toneelstuk van mij lazen zodat ik naar aanleiding daarvan weer kon gaan sleutelen. Ik had mijn lezers zorgvuldig gekozen. Allemaal mensen die iets met tv of journalistiek te maken hadden. Weldenkende mensen, zeg maar.
Ik liet mijn gasten zelf blind hun rol kiezen, zodat ik nergens van beschuldigd kon worden gezien hun dagelijkse persoonlijkheden.
H, normaal gesproken regisseur, riep vrijwel onmiddellijk na de laatste claus:
'Nou heb ik al een hekel aan toneel, maar nu helemaal!'
Ik hou van dat soort zogenaamde ongepastheid, schonk de wijn nog eens in, en was tevreden. Vooral omdat hij er in één adem achteraan zei dat hij het een geniale tekst vond.
En die geniale tekst nam hij aan het einde van de avond ook nog es mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten