Er is een duidelijke trend aan de gang binnen enquêterend Nederland. Als ze beginnen met: 'Spreek ik met de heer of mevrouw Ligthart' (dat onderscheid maken is blijkbaar al enorm ingewikkeld) zeg ik 'Ja', blijf stil, en geef ze alleen nog even de kans om de naam van hun bedrijf te zeggen en dan vertel ik dat ik geen zin heb in zo'n telefoontje.
(Ik heb me geregistreerd bij het bel-me-niet-register, maar dat werkt-nog-steeds-niet).
'O, wat jammer nou. En waarom is dat?'
Dat moeten ze vragen. Van die manager van ze. Ze doen het allemaal.
En daar word ik zo onvoorstelbaar driftig van. Dat toontje! Alsof ik een kleuter ben die gereïntegreerd moet worden.
Maar ik zeg dan niet 'Precies hierom.' Ik broed op iets zo geniaals dat de enquêteur met de telefoon in de hand voor zich uit zal staren en bedenken hoe waar het is wat ik daar even in die ene zin heb gezegd. De samenvatting van de wereld - en die van redundantie van enquêteurs in het bijzonder - in één zin.
Wacht maar.
Hoewel. Ik ken die types. Als ik die zin heb gevonden dan bellen ze natuurlijk opeens niet meer met de heer of mevrouw Ligthart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten