De vrouw van Frits wilde heel graag de dienst en het cremeren op één middag laten gebeuren, maar crematoria in Oostenrijk doen daar niet aan (en hier waarschijnlijk ook niet). Toch vond ze uiteindelijk een crematorium waarbij het allemaal dezelfde middag kon plaatsvinden.
We reden het industrieterrein op, verdwaalden, nergens borden crematorium, wat wij natuurlijk heel slecht vonden zeker gezien de staat waarin mensen verkeren. Wel verbaasden we ons even over de locatie, maar stijf van de stress omdat we bang waren te laat te komen, besteedden we daar niet veel aandacht aan.
Frits lag in zijn pak ('Ik heb nog maar 1 pak, dat is voor in mijn kist') met camelia's waar hij zo dol op was en zijn hoed op zijn buik.
De kist stond op een stellage met een bedieningspaneel ervoor met een rode, groene en witte knop. Hij lag met zijn hoofd richting een luik van staal. Er stonden geen stoelen. Er was geen spreekgestoelte of microfoon.
Iemand van het crematorium leidde de dienst. Ik had onmiddellijk een hekel aan hem omdat hij zei dat we niet verdrietig maar dankbaar moesten zijn, kwam met clichés als het doorleven van de overledene in onze harten en meer van dat soort onzin.
Hij rommelde met de installatie, zodat waar muziek moest klinken een lange stilte viel, waarvan ik dacht dat hij dat expres deed zodat we verplicht moesten overdenken wat de overledene voor ons had betekend. Hij zei namelijk zoiets. Maar hij bleek de installatie niet te kunnen bedienen. Dus liet Bach op zich wachten.
Na de dienst gingen wij naar de hal en werd Frits zo het hiernamaals ingeschoven.
We hoorden de oven brommen.
Toen we buiten kwamen zag ik op het buurpand heel groot RECYCLING staan. Er reed een stoffige vrachtwagen weg.
Zijn dochter zei: 'We stonden in de oven! We stonden dus gewoon in de oven!'
Toen pas drong het tot ons door dat hier normaal gesproken nooit diensten werden gehouden, maar dat dit de afwerkplek was.
Frits had eigenlijk een thé dansant moeten krijgen met glazen champagne en sandwiches met zalm en heel veel haring en paling en zoutjes van Holtkamp met Jenever en prachtige vrouwen met zwierige jurken en dandies in maatpakken en heel veel kleine kinderen die zouden rondrennen, gillen en schreeuwen.
Dit hele gebeuren paste zo niet bij hem. En misschien toch ook weer wel.
Hij was ongepast overdressed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten