Ik zie alleen maar de promo van Collegetour. Bertolucci die zegt dat hij spijt heeft van het feit dat hij aan de actrice van Last tango in Paris niet had verteld wat er in de scène zou gebeuren.
Ik moet bijna kotsen. En doe mijn tv uit.
Er flitsen allerlei gedachten door mijn hoofd. De hardheid van mensen. Het is dus in feite een groepsverkrachting geweest. Hoe heeft zij in godsnaam na die scène nog door kunnen spelen. En mijn oordeel naar aanleiding van die ene promo: ik geloof er dus helemaal niets van. Van hem en zijn zogenaamde spijt. Maar meteen komt daarachteraan de gedachte rollen dat ik dat moet kunnen staven en dus naar het programma moet kijken, en dan weet ik natuurlijk nog niets. En ook een verbeten: ik ga het niet doen. Ik ga niet kijken.
Ik geloof dat ik de tv voorlopig maar helemaal uit laat. Ik heb niet kunnen slapen van het beeld van de man die zijn hoofd op de schouder van zijn beul legt vlak voor het moment dat hij wordt opgehangen.
Ik kan daar niet bij. Ik word daar zo onvoorstelbaar beroerd van. Wat is een mens. Dat is dan de enige vraag die nog rest. En ook daar kan ik geen antwoord op geven.
En natuurlijk komt dan weer dat godvergeten irritante stemmetje dat zegt dat het ook allemaal in mij zit. Natuurlijk. Wacht maar af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten