Werkplek met en zonder muze

Omdat ik minstens zo lui ben als E de fiscalist, had hij me aangeraden om in de bibliotheek te gaan zitten werken. Gewoon, tussen andere mensen net zo hard werken als zij en dan lekker af en toe koffie drinken en hopen dat er dan op een gegeven moment een soort kantoorgenotengevoel zou ontstaan.

Een briljant idee. Dus stond ik gisteren om 9.15 (ik was een kwartier te laat op mijn werk) voor het dichte gebouw. Bibliothekers beginnen blijkbaar later. Toen ik om 10.00 uur eindelijk samen met diverse stinkende zwervers en ander volk binnengelaten werd, rende iedereen haastig naar zijn favoriete plek.  

Ik ging ergens zitten en wilde toen onmiddellijk weer weg, maar dat mocht niet van de baas, c.q. mezelf. Ik hield het uit tot twaalf uur en terwijl ik elke verdieping helemaal rondliep om te zien waar de lekkerste flexplekken waren, werd er vanuit een belachelijk vormgegeven cabine keihard op het raampje getikt. 

Ik liep om en daar zat E de schrijfster in dat claustrofobische hok dat elk moment naar de bodem van het IJ kon afzinken. 

We hadden elkaar eindeloos niet gezien, dus hielden we een werklunch waarbij we elkaar vermanend en opbeurend toespraken over het schrijverschap. Daardoor kreeg ik er wel weer zin in, dus zochten we een nieuwe flexplek en gingen tegenover elkaar zitten werken. 
Nu heb ik niet zo snel het idee dat er in de OBA een meesterwerk geschreven kan worden, maar je weet natuurlijk nooit. We deden in ieder geval schrijverig.

Er kwam zowaar een kort verhaal om de hoek kijken over een vrouw die haar intrek neemt in de lift van een bibliotheek. Voor mij was het een totale verrassing omdat ik al weken niet echt schrijf.

Ik zei tegen E: 'Jij bent gewoon mijn muze.'

Waarop E losjes zei: 'Ik denk het, ja. Ik verschijn op de meest belangrijke momenten in jouw leven.'

Aan het einde van de werkdag probeerde ik haar te paaien voor nog zo'n kantoordag. Maar ze was onvermurwbaar. 

'Nee, nu kun je het. Nu heb je mij niet meer nodig.'

Ik vind het hard. Zeker voor een muze.