Tijdens het weekend reed ik een deel van de kinderen en hun buddy's naar het strand. Op de terugweg verloor ik de bus voor mij bij een stoplicht uit het zicht en raakte onmiddellijk de weg kwijt.
Niemand wist het adres. Niemand had opgelet.
Maar het meisje dat bij mij voorin zat dacht de weg te weten. Dus reed ik in de richting die zij aangaf.
'Juf Caroline, wat bent u lief!'
Dat is natuurlijk altijd prettig om te horen, maar ik vroeg me wel af waarom dat opeens zo was.
'Andere volwassenen zouden nooit luisteren naar wat een kind zegt, en u doet dat wel.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten