Onverwachts raakte ik verzeild aan een tafel met drie jongens van rond de 17. Dat vereist omzichtig opereren. Niet te joviaal en niet te bescheten, laveren dus. Ik had niet het idee dat ik het er zo goed van afbracht, maar ook niet rampzalig, dat ook weer niet.
De twee gabbers waren weg en de zoon des huizes ging naar boven. Hij omhelsde zijn vader, omhelsde de vriendin en ik was me al naarstig aan het afvragen hoe ik afscheid van hem kon nemen, toen hij zich voorover boog en ook mij omhelsde.
Ik vond dat ontroerend en gaf mezelf toen toch iets meer dan een zesje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten