Ik ben Vogels die vlees eten aan het lezen en wil dat jullie nu allemaal massaal naar de boekwinkel rennen. Je moet wel tegen de trieste weemoed kunnen die de verhalen opwekken. Een gevoel van missen, het leven, een ander, jezelf... wie of wat dan ook.
Maar juist dat gevoel geeft mij het idee dat ik leef en moet schrijven. Snel achter mijn bureau om te proberen net zoiets onnavolgbaars te doen.
Uit Sylvia:
Charis belt me en zegt: 'Ik weet eindelijk hoe ik het gevoel moet omschrijven!'
Ze zegt: 'Het is datzelfde gevoel als je in een lift staat met vreemden. Dat wat er in je verandert precies op het moment dat de deuren dichtgaan.'
Ze zegt: 'Dat beschermende ding dat over je heen valt en je ziel bevriest.'
Ze zegt: 'Dat gevoel, de hele tijd.'
(...)
"Mijn leven is alleen maar een opeenvolging van allemaal nutteloze gebeurtenissen, et cetera, et cetera.'
En ze zegt: 'Dat komt doordat we met onze ogen knipperen.'
Ze zegt: 'Onze hersenen gebruiken het knipperen om dingen te verwerken en te structureren. Net zoals slapen. Het zijn de leestekens van onze gedachten.'
(...)
Je geest moet de wereld in kleine opgeknipte stukken zien. En als je de wereld als één groot ding probeert te zien, word je gewoon gek.'
Rennen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten