Op linkedIn keek ik even snel naar degenen die mijn profiel hadden bekeken. Daar zag ik zijn naam staan. Groot en krachtig. De gevreesde recensent.
Zou hij al zitten broeden op een stukje? In mijn geheugen staat gegrift dat hij in een recensie een emmer om te kotsen vroeg, maar dat hij met de hem toenmalig onbekende betreffende schrijfster nu al jaren gelukkig is. Dus... wat zegt het nou helemaal. Maar toch. Hij is al bezet, daar kan ik met of zonder emmer niet meer tussenkomen.
Ik heb al tijden geen recensies van hem gelezen, dus ik weet niet of hij tegenwoordig milder is. Toch maar voor de zekerheid even visualiseren, het is tenslotte mode.
De recensent zit in een grote wegzakstoel. Hij heeft een heel goed glas onder handbereik. Rood. Klassieke muziek op de achtergrond. Zijn vrouw masseert zijn voeten. Af en toe staat ze op om de bladzijde liefdevol voor hem om te slaan en strijkt hem even door zijn haar.
De recensent zit instemmend knikkend te lezen. Om de zoveel tijd noteert hij een memorabele zin of wending die Russisch water neemt.
Dan slaat hij met een diepe zucht deze formidabele, onnavolgbaar goed geschreven, psychologisch sterk onderbouwde, inzichtgevende, grappige, zinderende, ontroerende, hartstochtelijke roman dicht.
Hij gaat slapen. Met het boek onder zijn kussen.
Morgen schrijft hij een stukkie. En wat voor een.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten