Vernieuwd

Omdat we niet in het klooster konden overnachten, namen de Wizard en ik een hotel. Eigenlijk was het een huis dat we voor onszelf hadden. Compleet met terras en tuin. Het was weer wittehanddoeken-tijd.

 

De volgende ochtend begonnen we aan een van de mooste stukken van de camino. In de middag stond ik opeens oog in oog met wilde paarden. Ze bleven maar naar mij kijken. Ik ging op een rots aan de kant van de weg zitten. Terugkijken.

Het lopen van de camino brengt sowieso verdieping aan. Inzichten. Maar dat doet elke vorm van afstand van je dagelijkse bestaan.
Het oversteken van de brug had iets magisch. In de late middag kwamen we aan bij een alberge aan het strand. De volgende ochtend nam ik een duik. In wederom een nieuw leven.