Plukken

We liepen een prachtig pad. Al was het niet de weg die we wilden. De bedoeling was van de camino af te gaan en vlak langs de kliffen boven de zee te lopen. We liepen om de berg. Plotseling klonk er een schot. Ik schrok me dood. We hadden de jagers gezien, maar als je het gevoel hebt dat er op je geschoten wordt, verandert het pad toch danig. Ik stond te trillen. De Wizard voelde geen angst. En hij had een rode jas aan. Niks aan de hand.

We liepen door. Het begon te schemeren. Ik vroeg aan de Wizard of hij dacht dat er 's nachts mannen zouden ronddolen. Dat vond hij een gek idee. Waarom zou iemand de moeite nemen in de bergen iemand te belagen als je een veel groter bereik had in de bewoonde wereld. Ik ken die theorie, maar tijdens de schemer klinkt het niet meer zo logisch.
Er kwamen drie louche figuren de berg op. Ik bekeek ze goed. Kapsels waarvan je gedoe kunt verwachten. Misschien moesten we toch maar binnen gaan slapen. Ergens in een warm huis, met een zacht bed ipv een douchegordijn onder me en jagers en jonge mannen in de buurt.

De Wizard: 'Isn't it sweet that those young guys went mushrooms picking together...'
Toen pas werd me duidelijk dat het mandje dat ze droegen voor paddestoelen was. En niet om de in stukken gehakte delen van mijn lichaam in te vervoeren.