Vandaag schrijf ik over I. I die een inoperabele hersentumor heeft. Die niet weet hoe lang ze hier nog mag zijn. Die weet dat de tijd die ze hier mag zijn optimaal wil gebruiken. Zonder angst. Tegen de klippen op. Ze vertelde dat ze een rijker persoon is geworden door wat ze meemaakt. Ze laat me weten wat volgens haar leven is: alles toelaten en er niet bang voor zijn.
Ze weet haar beperking. Ze schrijft: ik voel energie stromen, ik merk dat ik die wil en moet gebruiken nu het kan.
Wat kan ik dan nog behalve een hele diepe buiging maken voor zoveel wijsheid en levenskracht.
Ze weet haar beperking. Ze schrijft: ik voel energie stromen, ik merk dat ik die wil en moet gebruiken nu het kan.
Wat kan ik dan nog behalve een hele diepe buiging maken voor zoveel wijsheid en levenskracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten