De wizard en ik zouden tegelijk landen. Dat gebeurde niet. Nadat ik twee uur op hem had gewacht, gaf ik het op en ging naar het hotel. Achter de balie stond een man die tot mijn schouder reikte. Hij had een geel overhemd aan en 1 tand in zijn mond. Hij srpak geen Engels. Ook geen Spaans. Geen Frans. Geen Duits.
Hoe ik heette. Dat was al moeilijk omdat hij mijn achternaam er steeds bijhaalde. De reservering klopte niet. Intussen was ik al beducht op zijn hand op mijn arm, of middel, en zijn gezicht te dicht bij dat van mij. Ik deed een opvallende stap achteruit. Hij trok zich er niets van aan. Dus maakte ik van de wizard mijn echtgenoot en zei dat hij zo zou komen.
Het gele hemd bleef maar vragen of het mijn man was. Ik bleef vrolijk ja knikken.
De reservering klopte niet.
Ik legde uit dat ik eerst een 1-persoonskamer had geboekt, maar dit een week later in een tweepersoonskamer had veranderd omdat de wizard - mijn echtgenoot bedoel ik - meeging. Maar hij beleef maar zwaaien met de twee A4tjes waar 2x mijn naam op stond, maar geen man te vinden.
Waar mijn man dan was. Die komt er aan.
Hij keek me aan door zijn dikke brilglazen.
Waar is je ring?
Ik lachte lief. Hielp niet. Zijn hand ging weer naar mijn heup. Ik veranderde van strategie. Zei dat het niet mijn marido was maar mijn novio. Dat begreep hij zogenaamd niet. Wanneer die man van mij dan kwam? Een half uurtje, blufte ik. Intussen hopend dat de wizard vast begon met zijn magic timing.
Uiteindelijk schreef het hemd me in en liet me de kamer zien. Een tweepersoons, zie je wel? Er liggen namelijk twee hoofdkussens op het - extreem smalle - bed.
Ik zei niks. Dacht alleen maar, dat wordt een mummie-achtige nacht.
Het hemd keek me geniepig aan: Dat verhaal van die man van jou, dat is niet waar. Het is gewoon je Amigo. Aaah!! lachte ik. Amigo, ja, dat is het.
Toen dat raadsel was opgelost wilde hij met mij op de foto. En ik wilde die ene tand wel vastleggen.
Toen verdween hij. En ik wachte op mijn man. Vriend. Of tovenaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten