De man die mij ging behandelen was blind.
Ik struikelde over de drempel.
In de blokhut achter in de tuin rook het naar salie. Er hingen trommels van dierenhuiden, een skelet met een uil op de schouder grijnsde en er stond een altaar.
De atlas zou aangepakt worden. Zijn blind-zijn maakte mij meteen bewust van mezelf. Praat ik zijn richting op of is het juist vervelend voor hem als ik hem heel erg aankijk. Aankijken wordt meteen bekijken als de ander het niet ziet.
Hij voelde niet aan mijn gezicht - wat mooie tv-romantiek was geweest - maar mijn lijf had hij meteen te pakken. Alle deuken en uitsteeksels ging hij even na en demonstreerde met trekken en duwen en pesten en 'hey schatten' hoe scheef, hol of bol ik stond.
Het klikte. En het kraakte.
Hij torpedeerde me zo een ander bewustzijn in. En ik bleef maar high zonder joint.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten