Ik werd wakker en de Wizard was weg. Hem kennende zat hij een sigaretje te roken op het strand. Maar nee. Hij had al zijn hele was gedaan, gedoucht, gerookt en was nu klaar om een kaart te trekken. Hij heeft niet alleen zijn digeridu bij zich, maar ook twee, veel te zware, boxen met inzichtkaarten. Elke dag trekt hij er een en dat is zijn leidraad voor de dag.
Ik doe mee.
Vandaag moesten mijn gedachten hun kop houden en mijn hoofd gevuld met muziek, licht en de derde ben ik alweer vergeten. Je zou zeggen dat het liefde moet zijn, maar dat was het niet. Kortom: ik vulde mijn hoofd met niks. Ook niet erg. Want ik liep erg lekker.
We liepen weer langs de kust omhoog. Toen we op een muurtje zaten stopte een vrouw met gierende remmen om te vragen of we hulp nodig hadden. Ik zei ja, de Wizard zei nee. Ik zei ja omdat ik het zo zielig voor haar vond dat ze speciaal de auto uitkwam om ons te helpen en ik dat niet zou waarderen.
We mochten van haar niet door het nationale park. Tientallen valse honden en bandieten die op ons geld uit waren. Ik had moeite met de honden.
De Wizard, heel lief, volgde mij. We liepen het land in. Op een provinciaalse weg. Dat ging zo'n vijf kilometer door.
Hij (terwijl de auto's ons om de oren gierden) 'Had je het gevoel dat ze ons wilde helpen of was het haar eigen angst?'
Daar viel niks tegenin te brengen. Dat laatste natuurlijk. Al waren die honden wel iets waarvan ik blij was dat ik ze eventueel heb ontweken.
Uiteindelijk was ons pad weer prachtig. Sprong ik - met kloppend hart - van een veel te hoge muur omdat de shortcut die de Wizard voelde wel goed was maar niet begaanbaar, gingen we toch niet in de herberg die gratis was, maar ook een soort gevangenis, en kwamen we uiteindelijk aan in een gigantisch huis met een binnentuin, goede wijn en lieve mensen.
Lavra-Vilahinro 19.5 km
Ik doe mee.
Vandaag moesten mijn gedachten hun kop houden en mijn hoofd gevuld met muziek, licht en de derde ben ik alweer vergeten. Je zou zeggen dat het liefde moet zijn, maar dat was het niet. Kortom: ik vulde mijn hoofd met niks. Ook niet erg. Want ik liep erg lekker.
We liepen weer langs de kust omhoog. Toen we op een muurtje zaten stopte een vrouw met gierende remmen om te vragen of we hulp nodig hadden. Ik zei ja, de Wizard zei nee. Ik zei ja omdat ik het zo zielig voor haar vond dat ze speciaal de auto uitkwam om ons te helpen en ik dat niet zou waarderen.
We mochten van haar niet door het nationale park. Tientallen valse honden en bandieten die op ons geld uit waren. Ik had moeite met de honden.
De Wizard, heel lief, volgde mij. We liepen het land in. Op een provinciaalse weg. Dat ging zo'n vijf kilometer door.
Hij (terwijl de auto's ons om de oren gierden) 'Had je het gevoel dat ze ons wilde helpen of was het haar eigen angst?'
Daar viel niks tegenin te brengen. Dat laatste natuurlijk. Al waren die honden wel iets waarvan ik blij was dat ik ze eventueel heb ontweken.
Uiteindelijk was ons pad weer prachtig. Sprong ik - met kloppend hart - van een veel te hoge muur omdat de shortcut die de Wizard voelde wel goed was maar niet begaanbaar, gingen we toch niet in de herberg die gratis was, maar ook een soort gevangenis, en kwamen we uiteindelijk aan in een gigantisch huis met een binnentuin, goede wijn en lieve mensen.
Lavra-Vilahinro 19.5 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten