Tij

Na de overdracht liepen we met het karretje vol spullen over het schermerige park. Af en toe reed er een trein hoog boven ons op het talud, een geel schijnsel naast zich werpend. Hier en daar hoorden we stemmen van mensen die in hun tuin bezig waren.

De sleutels zijn totaal verroest, maar doen het nog wel. Ze geven toegang tot mijn eigen datsja. Vanaf vandaag ben ik 'op' de tuin, zoals dat zo mooi heet, om van de 320 m2 een Garden of Eden te maken, voor zover hij dat niet al is.

Er kwam een vriend met zijn stationwagen vol spullen omdat hij is gaan samenwonen. Morgen haal ik een berg spullen van P die naar Australie emigreert. En over een week krijg ik een bank van de moeder van R die de definitieve oversteek heeft gemaakt.

Het is een mooie ervaring om zo'n huisje te kopen. Ik heb het gevoel een rechtstreekse verbinding te hebben met alles en iedereen.
Het gesprek met een onbekende in de metro met wie ik onmiddellijk bevriend wil raken, of het dwalen door de lege kantoorgangen van het VU-ziekenhuis op zoek naar een verloren paraplu van een date, het in het Frans aan Japanners uitleggen hoe het parkeersysteem in Amsterdam werkt, inclusief de sluiting van de IJtunnel, het fietsen met een stoel voorop mijn stuur, het gesprek met de nieuwe opdrachtgever, het niet verstaan van de Turk die mijn gescheurde spijkerjack gaat repareren.
Alles vibreert. En ik doe mee.