V heeft al 38 jaar een huisje op het park. Dat is best lang. Ergens verderop, langs de slingerende paden van het volkstuincomplex is een smal laantje en daar staat een huisje. In dat huisje is nooit iemand te zien. V heeft in de 38 jaar dat hij hier komt, nog nooit enig teken van leven kunnen ontwaren. En als hij nog nooit iemand heeft gezien, dan zal dat echt zo zijn. Zoveel weet ik er ook al van af.
Het wordt het heksenhuisje genoemd.
Ik woon naast een soortgelijk iets. Alleen is mijn buurman 1x per maand te zien als hij zijn paadje wiedt. Verder nooit. Zijn tuin staat vol met immens hoge sparren en ander naaldgedoe. Je moet je hoofd buigen om het smalle tegelpad naar zijn voordeur te kunnen gaan. Het huisje heeft een romantiek waar een doorsnee regisseur een moord voor zou doen. En als die regisseur dan ook van contrasten houdt: de overburen hebben tuinkabouters en ledverlichting.
Morgen ga ik over het park dwalen. Op zoek naar heksenhuisjes en verdwaalde kabouters.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten