De Wizzard en ik bleven in een dorpje voor Ponferrada hangen omdat iemand die me thee gaf dat adviseerde. Een goede tip. We zaten bij de rivier op het terras, toen Maggie over de brug kwam. Zij at mee, deze keer zonder daar een tekening voor te maken, omdat wij haar uitnodigden.
Aan tafel spraken we over hoe een groep je beïnvloedt. Het was voor mij het laatste duwtje om nu echt door te zetten in achterblijven. Het is zo ontzettend lastig om te doen, omdat je het gemak van in een groep functioneren niet meer hebt, de gezelligheid. Je weet niet wat er komt, je weet wel dat het eerst weer even heel alleen is. En daar heb je dan geen zin in. Ik tenminste niet. Maar ik wil niet ergens achteraan hobbelen waarvan ik eigenlijk vind dat het genoeg is geweest.
Ik moest wel even de hulptroepen inschakelen, en W deed dat op zijn prettige, wijze manier. Hij oordeelt niet. En weet het altijd zo te draaien dat mijn gedachten zo erg nog niet zijn, en dat er weer vertrouwen komt.
Dus nam ik vanmorgen afscheid van de Wizzard (die ik niet wil missen, maar hij hoort bij de groep). Ik kreeg een steen in de vorm van een hart van hem. En de laatste mooie woorden.
Vandaag: 8 km. Ponferrada.
Nog: 206,5 te gaan.
1 opmerking:
Lieve Caroline
Ik volg met veel belangstelling je reis en herken een aantal plekken die jij beschrijft! Knap hoor hoe je het doet.
Ook ik heb stenen en andere zaken achter gelaten op de berg. Succes met het voortzetten van je reis! Liefs Aaltsje
Een reactie posten