Vanmorgen had ik geen haast. Ik had me, godzijdank, strategisch gestationeerd, op een bovenbed met een raam achter mijn hoofd dat ik kon bedienen zonder dat iemand anders daar tegenin kon gaan. Autarkie!
Om acht uur moesten we verdwenen zijn en ik ging, zoals wel vaker vroeg in de ochtend, de verkeerde richting uit. Binnen de kortste keren was daar een verdwaalde Amerikaan (weer een Dave) die aanhaakte. Hij was blij dat ik Spaans sprak, dus hadden we ook snel de juiste weg te pakken en zonder het uit te spreken bleven we bij elkaar.
Hij was de bescheidenheid zelve. Voorkomend, vriendelijk, heerlijk gezelschap. Al snel vertelde hij me de reden van zijn wandeltocht. Tijdens de lunch vroeg ik hem wat het belangrijkste inzicht was tot nu toe. Hij vertelde het en ik had nog niet nagedacht over het feit dat ik die vraag natuurlijk zelf ook gesteld kreeg.
Het was weer aan alle kanten goed. Ik moest hem ook beantwoorden, en had dat voor mezelf nog niet gedaan. Onze ontmoeting was bijzonder. Zo een waarvan je weet dat je iemand ontmoet die precies jouw vragen nodig heeft, jouw verbazing of jouw opwinding om zijn eigen ideeën en plannen naar boven te laten komen. En dat dat de kracht geeft om het laatste restje twijfel te negeren.
En we hadden het over boomhutten. Een belangrijke voor mij. Hij is apotheker, maar bouwt huizen in zijn vrije tijd. Zijn gezicht klaarde op toen ik het over mijn boomhuttenpassie had, maar hij zei: 'Ik denk alleen maar aan: 'Wat gebeurt er als de boom niet sterk genoeg is?'
Ik maakte korte metten. 'You should skip the "what if's".
Hij keek me aan en zei: 'You're so right. Enough 'what if's.'
Mission accomplished.
Vandaag: 25,1. Palas de Rei
Nog: 68,1 te gaan.
Om acht uur moesten we verdwenen zijn en ik ging, zoals wel vaker vroeg in de ochtend, de verkeerde richting uit. Binnen de kortste keren was daar een verdwaalde Amerikaan (weer een Dave) die aanhaakte. Hij was blij dat ik Spaans sprak, dus hadden we ook snel de juiste weg te pakken en zonder het uit te spreken bleven we bij elkaar.
Hij was de bescheidenheid zelve. Voorkomend, vriendelijk, heerlijk gezelschap. Al snel vertelde hij me de reden van zijn wandeltocht. Tijdens de lunch vroeg ik hem wat het belangrijkste inzicht was tot nu toe. Hij vertelde het en ik had nog niet nagedacht over het feit dat ik die vraag natuurlijk zelf ook gesteld kreeg.
Het was weer aan alle kanten goed. Ik moest hem ook beantwoorden, en had dat voor mezelf nog niet gedaan. Onze ontmoeting was bijzonder. Zo een waarvan je weet dat je iemand ontmoet die precies jouw vragen nodig heeft, jouw verbazing of jouw opwinding om zijn eigen ideeën en plannen naar boven te laten komen. En dat dat de kracht geeft om het laatste restje twijfel te negeren.
En we hadden het over boomhutten. Een belangrijke voor mij. Hij is apotheker, maar bouwt huizen in zijn vrije tijd. Zijn gezicht klaarde op toen ik het over mijn boomhuttenpassie had, maar hij zei: 'Ik denk alleen maar aan: 'Wat gebeurt er als de boom niet sterk genoeg is?'
Ik maakte korte metten. 'You should skip the "what if's".
Hij keek me aan en zei: 'You're so right. Enough 'what if's.'
Mission accomplished.
Vandaag: 25,1. Palas de Rei
Nog: 68,1 te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten