Wennen

Het valt niet mee. Het thuis zijn. En het valt mee. Ik heb tenslotte geleerd niet meer zo krachtig te oordelen, met als streven dat helemaal niet meer te doen, dus de dingen die ik hier in het Amsterdamse meemaak zijn minstens evenveel waard als datgene wat ik daar in de Spaanse zon, wind en regen meemaakte.
Ja.

Toch is het zo dat ik hier mijn rugzak niet meer op mijn rug slinger om er weer een weergaloze dag van te maken. Hier ben ik bezig met lijsten afwerken. Dat is nodig. En ik weet ook dat dat onzin is. Niks is nodig. Dat heb ik allemaal zelf bedacht. Ooit. Voor mijn reis.
Hier heb ik twee vuilniszakken kleding weggedaan omdat me dat na zeven weken zonder probleem hetzelfde gedragen te hebben, het enige juiste leek. Ik vond de hoeveelheid kleding die in mijn kast hing absurd.
Hier kan ik nog niet naar de radio luisteren. Veel te veel wereld in mijn boot. Gedurende die zeven weken heb ik die wereld totaal niet gemist. Ik hoef geen krant te lezen. Geen programma te zien.
Hier is het opeens zo dat in de stapel post drie oproepen voor controles van hart en borst zaten. Terwijl het in Spanje heel erg goed zat. Met mijn hart. En borst.
Meer dan goed.