Vanmorgen werd ik om 05.15 wakker. Helemaal geen reden toe, maar het gebeurde toch. Ik lag daar klaarwakker te zijn en bedacht opeens dat het lekker zou zijn om vanavond al in Santiago aan te komen, pakte mijn rugzak en plastic tassen (het falende antileksysteem) en kon op de gang naar hartenlust kraken en inpakken. Om 05.50 verliet ik de herberg. Dave liet ik slapen, ik stuurde een FB bericht dat ik was gevlogen.
Waar ik even geen rekening mee had gehouden is de zomertijd. Ik liep daar in het stikkedonker, dat had ik dan nog wel verwacht, maar besefte opeens dat het pas tussen half acht en acht uur licht zou worden. Gelukkig heb ik de zaklampapp op mijn telefoon zitten.
Ik was binnen vijf minuten de stad uit en werd een bos ingestuurd. Heuvel op, heuvel af, ik moest snelstromende beekjes oversteken, er moesten paden links gelaten worden: kortom: de perfecte route in het donker.
Eerlijk gezegd verbaasde ik mezelf. Ik ben geen held. Zeker niet in het donker. En al helemaal niet in onbekende bossen. Ik liep daar toch ook nog wel van te genieten, vond het wel spannend, maar leuk spannend. De sterren gaven nauwelijks licht en ik bedacht wel wat ik zou doen als mijn app het zou begeven (dan zou ik echt totaal de gele pijlen niet kunnen volgen), maar bleef er stoïcijns onder. Verder bedacht ik dat als ik mijn enkel zou breken, ik gewoon iemand van de camino zou bellen. Nuchterheid troef. Intussen bleef mijn app het gewoon doen, vielen de blaffende honden in de gehuchten me niet aan, raakte ik de weg niet kwijt, gleed ik niet van de berg af, brak ik geen enkel en ook geen been en was ik meer dan tevreden over deze vroege-ochtendactie.
Tien kilometer voor Santiago begaven mijn benen het. Ik kon niet meer. Dus dook ik in een prachtig hotel, waar ik een zithoek met keuken, een slaapkamer, eigen badkamer en terras heb. En douchte twintig minuten ongegeneerd en waste al mijn kleding omdat ik toch wel begrijp dat als je jezelf gaat waarnemen er actie ondernomen moet worden.
Ik verheug me op morgen. Fris de berg op en weer af, maar tien kilometer te gaan. In de vroege ochtend op het plein aankomen. Huilen natuurlijk en dan om 12 uur naar de pelgrim-mis.
Kan het beter?
Vandaag: 29,3 Villamajor.
Nog: 10,2 te gaan.
Waar ik even geen rekening mee had gehouden is de zomertijd. Ik liep daar in het stikkedonker, dat had ik dan nog wel verwacht, maar besefte opeens dat het pas tussen half acht en acht uur licht zou worden. Gelukkig heb ik de zaklampapp op mijn telefoon zitten.
Ik was binnen vijf minuten de stad uit en werd een bos ingestuurd. Heuvel op, heuvel af, ik moest snelstromende beekjes oversteken, er moesten paden links gelaten worden: kortom: de perfecte route in het donker.
Eerlijk gezegd verbaasde ik mezelf. Ik ben geen held. Zeker niet in het donker. En al helemaal niet in onbekende bossen. Ik liep daar toch ook nog wel van te genieten, vond het wel spannend, maar leuk spannend. De sterren gaven nauwelijks licht en ik bedacht wel wat ik zou doen als mijn app het zou begeven (dan zou ik echt totaal de gele pijlen niet kunnen volgen), maar bleef er stoïcijns onder. Verder bedacht ik dat als ik mijn enkel zou breken, ik gewoon iemand van de camino zou bellen. Nuchterheid troef. Intussen bleef mijn app het gewoon doen, vielen de blaffende honden in de gehuchten me niet aan, raakte ik de weg niet kwijt, gleed ik niet van de berg af, brak ik geen enkel en ook geen been en was ik meer dan tevreden over deze vroege-ochtendactie.
Tien kilometer voor Santiago begaven mijn benen het. Ik kon niet meer. Dus dook ik in een prachtig hotel, waar ik een zithoek met keuken, een slaapkamer, eigen badkamer en terras heb. En douchte twintig minuten ongegeneerd en waste al mijn kleding omdat ik toch wel begrijp dat als je jezelf gaat waarnemen er actie ondernomen moet worden.
Ik verheug me op morgen. Fris de berg op en weer af, maar tien kilometer te gaan. In de vroege ochtend op het plein aankomen. Huilen natuurlijk en dan om 12 uur naar de pelgrim-mis.
Kan het beter?
Vandaag: 29,3 Villamajor.
Nog: 10,2 te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten