Klappen

De volgende ochtend nam Amanda het vliegtuig en ik de bus naar Finisterra. De Wizzard en consorten zaten daar, en 100km in een dag wandelen, zou wat veel zijn. Het voelde heel raar om na meer dan zes weken plotseling weer in een bus te zitten.

In Finisterra nam ik eerst een uitgebreid ontbijt en liep ze toen tegemoet over het strand. Het was ongelofelijk. Ik liep er helemaal alleen, in de verte een paar huizen. Op een gegeven moment werd ik gestopt door een diepe geul water en liep ik weer terug. Helemaal aan het einde van het strand was een bar. Daar kon ik ook goed wachten.

Na uren kwam de Wizzard. Hij had een man bij zich die negen jaar geleden hier over het strand liep en er een einde aan wilde maken, maar precies die dag zijn aanstaande tegenkwam. Daarna kwam een grote, dikke Duitser, totaal bezopen aan wankelen. Om de tien meter viel hij achterover op zijn rugzak en dan kwam hij niet meer overeind. Hij probeerde het wel en zag er uit als een verzopen, ongecoördineerde groene kever die op zijn rug met poten in de lucht spartelde, Hij was ongeveer 28 en keek heel lief dom uit zijn ogen. Ik hielp hem een aantal keer overeind, tot hij de bar had bereikt, en ons wilde trakteren op whisky, dat deed, maar vergat te betalen. Hij wankelde door.

Het bleek dat zijn vriendin verderop zat te wachten, boos was dat hij dronk en over nog veel meer. Ze zouden over twee weken trouwen, maar hij had er eigenlijk geen zin in. Dus dat moest nog afgehandeld worden. Ik had met zijn aanstaande ex te doen. Ze was razend, verdrietig. Ze zat op de stoep. Hij had inmiddels een roodpaars oog. Hij zei dat een Spanjaard hem op zijn gezicht had geslagen. Maar ik vermoed dat zij het was geweest.