Sturen

We wandelden geen km. We zaten in de kloostertuin, liepen wat rond, bekeken de kerk en gingen na de lunch met Anton en Ali naar de bar.
We zaten buiten en lieten elkaar muziek horen. Toen ik Mercedes Sosa aanklikte, vertelde ik dat ik hier elke keer zo door geraakt word. En door dat te zeggen, hield ik het natuurlijk niet meer.
Hylarische consternatie onder de mannen. Anton stond op om een zakdoek te zoeken. Ali was eerder met een schone. Daarna werd ik totaal uitgelachen. Waarom ik in godsnaam een nummer moest kiezen waarvan ik weet dat ik moet huilen.
We namen er nog maar een.

Er kwam nog een pelgrim bij, een Duitse. En nu werd het toch wel erg ingewikkeld. Ik moest vertalen voor de Wizzard, Spaans naar Engels, en nu ook nog Spaans en Engels naar Duits. Ik voelde me een vertaalmachine, maar ze hadden geen mededogen. Sneller moest het, en als ik niet adequaat formuleerde, kwamen de grappen.
Nog maar een.

Terug in het klooster wilden de hippies graag meedoen met een reikisessie die de Wizzard zou leiden. Vooral omdat hij verteld had dat ik die ochtend gehoord had dat twee vrienden van mij plotseling ernstig met hun gezondheid kampten.
We stonden in een cirkel in de tuin rond de stenen tafel en de Wizzard leidde ons naar het licht en terug. De energie was enorm. En die stuurden we naar al die mensen die het nodig hebben. Maar vooral naar B en A. Met z'n allen. Vanuit het klooster. Door het licht.