Wei wei

Hij staat er al een tijd. En de eerste weken schrok ik me helemaal wild als ik 's nachts door de steeg fietste en hem vanuit een ooghoek zag. Levensgroot en heel donker. Iedere keer benam hij me de adem. Ik vond het geen prettige man.

Ik had ook geen idee wie het was, tot ik een tijdje terug in de NRC de column van Frits Abrahams las. Toen werd het anders. Plotseling stond daar een heel andere man in de steeg. Een kunstenaar in plaats van een potentiële verkrachter.

Inmiddels ben ik aan hem gewend en schrik ik ook niet meer als ik in het donker langs hem scheur. Wat een beetje achtergrondinformatie kan doen in beeldvorming. Dat is dan wel weer schrikbarend.