Er zijn van die dingen waar je je voor moet schamen. Die kan je gewoon niet leuk vinden. Je weet precies waarom, dus mag niemand weten wat het je doet. Voor mij is dat Ann Murray.
Ik vind het helemaal schitterend. Ze staat zo stil te zingen. Zo blij en ingetogen. Zo heerlijk ouderwets. Ik zing het nummer keihard mee en voel me gelukkig.
(Er is een verschil tussen zijn en voelen, maar nu even niet).
Maar dan op het eind, die arme zangeres vaag in de achtergrond, die het hele nummer al zo haar best blijkt te doen. Die zie ik voor het gemak maar even over het hoofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten