Vol goede moed meldde ik mij voor een les, en vertelde dat ik twee jaar geleden een keer een proefles deed.
'Waarom heb je geen tweede les gedaan die je gratis mocht nemen in dezelfde week, en niet twee jaar later?'
'Ik vond het niet echt een leuke ervaring.'
'Leuk bestaat niet,' zegt de man.
Ik moest duidelijk met andere argumenten komen.
'Ik vond anderhalf uur ook te lang.'
'Als je er anderhalf uur over zou doen om naar L.A. te vliegen, zou je helemaal niet lang vinden! Alles is relatief.'
Dat kon ik alleen maar stom beamen.
'Neem je meteen een 10-ritten kaart?'
'Nee. Eerst kijken of ik het nu wel wat vind.'
'Jij moet niet kijken, jij moet niet nadenken, jij moet gewoon doen!'
De les ging precies 1 uur goed. Maar ik droog nogal snel uit en als dat gebeurt moet ik overgeven en lig ik tweeënhalf uur knock-out in bed met giga hoofdpijn. Om dit te voorkomen had ik water bij me. Elke keer als ik een slok nam zei de docent: 'Wij adviseren niet te drinken. Gewoon rustig ademhalen, dat is veel beter. Het zit allemaal tussen de oren.'
Omdat hij niet wist hoe dat wat er tussen mijn oren zit op een gegeven moment via mijn mond naar buiten komt, bleef ik drinken. Maar na een tijdje kon ik helemaal niet meer meedoen en lag ik stil op mijn handdoek te wachten tot ik op kon staan om weg te gaan.
Uiteindelijk pakte ik mijn mat op, maar de docent verhinderde mijn vertrek. Of ik me wel goed voelde. Ik zei nee, maar daar reageerde hij niet op. Hoewel, ja, bij de cooling down. Toen oreerde hij dat je lichaam dit wilde ervaren, en je dacht wel dat je het niets vond, maar dat waren maar gedachten. Lichaam en geest op een lijn brengen, was de boodschap.
Mijn lichaam wilde kotsen. En mijn gedachten lagen wonderwel op een lijn met mijn lichaam.
Mijn lichaam vond het niets en mijn geest was het daar roerend mee eens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten