In het ziekenhuis word je op een zodanige manier vacuüm getrokken, dat het heel merkwaardig is om te merken dat er nog een buitenwereld blijkt te zijn als je er weer uit komt.
Het gekke is dat ik (behalve alle enge dingen) de afdeling mis. De artsen en het verplegend personeel worden bakens die je dag maken. En ik kon heerlijk vanuit mijn bed bekijken hoe ze het aanpakten.
Een arts verdenk ik er bijvoorbeeld sterk van dat hij na iedere ronde even met een verlegen verpleegster in de bloemenkeuken verdween. Schuin afsnijden.
Daar ben ik erg voor. Daar waar angst en pijn heersen is een tegenbeweging zeer noodzakelijk.
Heigh-ho, heigh-ho.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten