Verschillende niveaus

Met een groepje gelegenheidscursisten volg ik Spaanse les. Die lessen zijn erg leuk, maar het komen tot een nieuwe afspraak is regelmatig tamelijk tot zeer ingewikkeld.

Bij mij staat heel duidelijk maandag in de agenda en ik heb geen reden daaraan te twijfelen omdat we elke maandag op dezelfde tijd les hebben. Maar dat is overmoedig. Het moet dinsdag worden. Ik bereik irritatieniveau A.
Tegen mijn gewoonte in vraag ik me via de mail af waarom het nou opeens naar dinsdag moet. Slechts 1 van de 6 geeft antwoord. Niet echt afdoende, maar ala. Het gaat er, zeggen ze, ook alleen maar om te laten horen op welk niveau je zit.

We zijn inmiddels uit de datum, maar dan moet er ook nog uitgemaakt worden wat de locatie zal zijn. Ik stel mijn boot voor. De mails regenen door en omdat niemand bevestigt dat de les bij mij zal zijn, herhaal ik vrolijk dat het bij mij kan.

Begint vandaag de nieuwe reeks aan mailtjes. J vraagt: waar zullen we het doen? Dat het bijvoorbeeld bij haar kan, hoewel, misschien niet want zij heeft een opdracht buiten de stad en niet zeker of ze op tijd zal zijn, dus wat dachten wij van een late sms zodat dan duidelijk zou zijn of het nou wel of niet of toch weer wel bij haar zou kunnen.
Nog voor ik niveau B heb bereikt, volgt er een ander mailtje met de vraag waar het zal zijn.
En zo schiet ik met gemak door naar niveau F. Nu heb ik jaren, echt jaren, niets met dat niveau, noch met voorgaande niveaus gedaan. Daar is vandaag dan blijkbaar een einde aan gekomen.

Ik mail ze met de vraag of ze niet kunnen LEZEN (inderdaad, met hoofdletters) dat ik al 2 keer heb gezegd dat het bij mij kon (goed dat ik even checkte, want (tip) indien woedend wel met de juiste feiten komen), maar dat ik het ook wel voor een 3e keer wilde doen (voel het heerlijk bijtende, doch weinig originele sarcasme): bij mij op de boot. Punt.

En nu het sterke van de zaak: geen grap, geen vergoelijking,geen verhalen van slechte jeugd, slechte adem of slechte uitslag. Niks van dat alles. Staan voor je niveau.

Daar volgt 1 droog mailtje op: bij Caroline dus.
Humor.

Maar vanavond moet ik op karakter lopen. Geen ongemakkelijke toenaderende glimlach van -heb me lief- waar je de rimpels voorgoed omheen ziet groeperen. Nee. Nee. Nee. Eens een bitch altijd een bitch.

Ik verheug me enorm!