Op het kinderfeestje komt een hond binnen. Een hele lelijke Franse Buldog. Waarschijnlijk is dat een pleonasme.
Pleun is bang voor honden. Dat begrijp ik maar al te goed. Dus nodig ik haar uit op mijn schoot om samen bang te zijn. Dat vindt ze een mooi plan. Althans dat denk ik, ze bevestigde in ieder geval niets.
Nu kon ik mijn pedagogisch moment pakken. Al had ik geen idee hoe. Totdat de Buldog bij opa-eigenaar op schoot getrokken werd en het beest ook aan tafel zat en geluid maakte. Het was geen herkenbaar honds geluid. Het was meer kwaken. Daar wees ik Pleun op. Dat het hondje niet eens hondgeluiden kon maken, maar een kikker leek. Of ze bang was voor kikkers. Dat was ze niet.
Opgelost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten