Zaterdag zat ik enige tijd achter de kraam van de kunstenaar. Hij voerde me hasjkoekjes en melk, alhoewel hij nog nog nooit had meegemaakt dat een vrouw melk dronk. En waarschijnlijk ook niet dat iemand die al dertig jaar in Amsterdam woont, niet van het bestaan van hasjkoekjes op de hoogte is.
In de kraam: veel vage gezonde dingen, zijn tekeningen en olijfhout.
De kunstenaar moest naar de wc en ik moest op die kraam letten. En ja hoor, meteen een klant. Een nette man die wilde weten wat het allemaal kostte.
Geen idee.
In de verte stak de kunstenaar, die alweer in de weer was met iemand die hij kende, ver boven de massa uit. Ik wenkte.
Hij slenterde op zijn gemakje terug, terwijl ik verkoopachtige dingen tegen de nette meneer zei zodat hij werd klaargestoomd voor een grote aankoop.
'Ik kan je ook geen seconde alleen laten,' zei de kunstenaar vrolijk.
Weg was de zorgvuldig opgebouwde verkoopsfeer.
In de kraam: veel vage gezonde dingen, zijn tekeningen en olijfhout.
De kunstenaar moest naar de wc en ik moest op die kraam letten. En ja hoor, meteen een klant. Een nette man die wilde weten wat het allemaal kostte.
Geen idee.
In de verte stak de kunstenaar, die alweer in de weer was met iemand die hij kende, ver boven de massa uit. Ik wenkte.
Hij slenterde op zijn gemakje terug, terwijl ik verkoopachtige dingen tegen de nette meneer zei zodat hij werd klaargestoomd voor een grote aankoop.
'Ik kan je ook geen seconde alleen laten,' zei de kunstenaar vrolijk.
Weg was de zorgvuldig opgebouwde verkoopsfeer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten