Woman's touch

Ik geloof niet dat het verschil heel erg indrukwekkend is.

Peace

Broh had zich er al eindeloos op voorbereid. Hij moest naar Wales. Twee liften waren hem beloofd en niet ingelost, maar deze keer zouden we de auto van Amanda lenen, die in Sidmouth zat.
Dotch en Twist wilden ons wel even brengen. Ergens einde ochtend. En daar hebben we erg lang op gewacht. Zo lang dat ik op een gegeven moment voorstelde om een aanrecht te bouwen. Dan kon er enigszins orde in de chaos komen. Er wonen acht mannen in het kamp, en het werd met groot enthousiasme ontvangen.
'We need a woman's touch.'
Seaweed en ik gingen aan het werk. Maar na nog geen 15 minuten wilde hij een tea break. Ik knal liever door tot ik niet meer kan, maar ala. Thee is altijd goed.

Hij had zoiets nog nooit gedaan, ik natuurlijk ook niet, maar volgens mij ging het van een leien dakje. Tot er weer pauze gehouden moest worden. We gingen weer door, tot de regenboog het werk verstoorde. Zo ging dat maar door. Elke keer pauze.
Seaweed: 'Today we have a wonderful kitchen. Or tomorrow...'
Je bent een hippie of je bent het niet. Maar ik haakte daardoor wel af. Wat niet erg was, want toen ging John zich ermee bemoeien en kregen zij ruzie.
Hippies maken nooit ruzie. 

Wij vertrokken uiteindelijk om acht uur 's avonds naar de kust. Werden opgewacht door Amanda die ons illegaal het festivalterrein op loodste. Ik weet niet precies wat er gebeurde, maar zij wilde niet dat we naar de muziek gingen omdat we geen toegangsbandjes hadden, en er was ook iets met de verzekering van haar auto, waardoor wij die opeens niet zouden kunnen lenen. Hele missie voor niets. Broh razend. Had ik nog nooit gezien.
Hippies maken nooit ruzie.

Hij sleurde mij en onze bagage mee naar de feesttent. Wat betekende dat we onze slaapplek kwijt waren. Intussen was het drie uur en ik zo kapot dat ik achter een feesttent de slaapzak uitrolde, paraplu over me heen omdat het regende en heel prettig half slapend naar de muziek luisterde die uit die tent kwam, tot er met een zaklantaarn in mijn gezicht werd geschenen.
Bewaking. Of ze mijn polsbandje mochten zien. Dat mocht wel, maar het kon niet. Toen moest ik het terrein onmiddellijk verlaten. Wilde ik best, maar niet zonder Broh die nog steeds vrienden aan het maken was. Ik vertelde dat we moesten gaan, hij met de bewaking in discussie, hielp niet, ook goed - 'We are all one, there is no separation' - maar er moest wel nog even wat energie doorgegeven worden. Hij liet hij allerlei mensen handen vast houden en ingewikkelde patronen maken. Intussen stond ik naast twee bewakers te wachten en me te verbazen over hun geduld. En over het feit dat ik ergens illegaal was, gesnapt en er uitgezet werd.
Voor alles een eerste keer.

Toen we eindelijk buiten het hek gezet waren, bedacht Broh, inmiddels echt heel erg dronken, dat hij zijn sigaretten nog binnen had liggen. Ik ging maar weer liggen, ik weet intussen wel hoe lang dat soort missies duren. Het duurde.
Toen moesten we een bed zien te vinden, maar het was half vier, wat het strand een goede optie maakte, ware het niet dat het volgens Broh ging regenen. Wat klopte.
We eindigden voor een stationsgebouw onder een afdak. Op asfalt. Ik weet dat je daar als hippie je hand niet voor omdraait, maar ik deed echt geen oog dicht, terwijl Broh lekker lag te snurken.

De volgende ochtend werden we weggejaagd - ook voor de eerste keer - door een mevrouw, die not amused was. En toen ik rechtop ging zitten, totaal gebroken van het asfalt zag ik de auto staan.
Broh was nog dronken, anders had hij zeker gezegd: 'Miracles ahead, Wizzardess.'

Openingstijden

Ik moest ingewijd worden in de geheimen van Avalon. Ik vond dat prima klinken.
We gingen met z'n allen, veel te veel mensen voor één auto, naar de voet van de heuvel, met fakkels om te jongleren, kleding om warm te blijven en drank om nog warmer te worden. Onderweg kwamen we Derek tegen, die moest er zeker nog bij, dus twee man verdwenen naar de achterbak.
Op de heuvel werden de fakkels aangestoken. Broh vroeg of ik het wilde proberen. Natuurlijk. Steve mompelde nog dat dat totaal onverstandig was als je het nog nooit had gedaan, wat ik beaamde en de stick overnam.

We keken naar de zonsondergang. Broh praatte weer met iedereen die voorbij kwam. Hij had zijn didgeridoo bij zich en leende die even uit aan een vrouw. Ze had het nog nooit gedaan en probeerde hem uit in de toren. Toen ze hem teruggaf zei ze: 'I am not very good at it.'

'Keep it,' zei de Wizard, 'Practice, you'll get better,' en draaide zich om. 

De vrouw was totaal in de war. 

'Is he serious?' vroeg ze aan de anderen. Ze stond daar met dat grote ding in haar armen, totaal in de war van zoveel vrijgevigheid. 

'Yeah, yeah,' zei uiteindelijk iemand. 

Toen moest er LSD komen. Vanzelfsprekend. Je zit bij de hippies of je zit het niet. Twee renden de berg weer af, bleven een uur weg. Er werd rijkelijk uitgedeeld. Ik moest wel drie keer uitleggen dat ik weliswaar uit Amsterdam kwam, maar dat ik dit nog nooit had geprobeerd en dat ik wat inadequaat reageer op dit soort zaken. Of, zoals een dealer een keer tegen me zei toen ik zijn pillen weigerde: 'O, je bent een kotsertje...'

Ik kreeg 1/3 van wat de mannen kregen, maar Broh greep in. Ik moest helemaal opengaan, vooral dat hart van mij, ik had er niets aan om het half te doen. Total surrender. De combinatie van het spul en al die aardstralen zou het een wonderbaarlijke heling opleveren. Ik had niet het gevoel dat ik kapot was, maar het klonk toch prettig en je wist maar nooit, dus nam ik de tweede lading ook.
Ik werd wat giechelig en op een gegeven moment zag ik regenboogvonken. 

Volgende keer toch gewoon meedoen met de mannen. 

Sunday

 

Cosmic navigation

De plannen hier zijn altijd heel enthousiast, maar ze worden net zo enthousiast weer van tafel geveegd. Gisteren ging Amanda vast vooruit naar een Festival, wij waren te moe, dus zouden wij vandaag gaan. We gingen niet, en dat was blijkbaar gisteren al duidelijk. Want naast het feit dat de plannen constant veranderen, versta ik nog steeds maar de helft van wat de Wizzard allemaal zegt, en ik vraag hem niet elke keer wat hij nou eigenlijk zegt. 

Ongeveer raden wat er gezegd wordt is lastig. Als je bijvoorbeeld alleen al naar de namen van de vriendengroep kijkt. Pink, Seaweed, Twist en Pok. Dat gok je niet eventjes bij elkaar.

Vandaag liep ik 20 minuten van ons kamp naar Glastonbury om me daar te vergapen aan alle vrouwen die in de meest extreme outfits rondlopen (het is festival of the Goddess) en alle winkeltjes met spirituele dingen, en vooral veel, heel veel elfjes en feeën. En toen liet ik tarotkaarten leggen door iemand die angstig rake dingen zei. (Het komt allemaal goed. Geen zorgen). 

In Avalon werd ik voorgesteld aan een man, weer de rituele hug, en toen vroeg hij:
‘Do you climb mountains?’
Ik moest daar erg lang over nadenken omdat ik dacht dat het in psychologische zin zeker zo was, maar Broh antwoordde al voor me.  Dat we elkaar op de Camino hadden ontmoet.
‘Yeah, I thought so, you have the energy of somebody climbing mountains all the time.’

Vanmiddag ben ik in the Chalice Well gaan baden. Broh vond het veel te koud. Het was schitterend. Een heel donker oud gebouw, over de vloer stroomde her en der al water over de gigantische stenen. Er  waren bassins, een hele grote ondiepe en iets hoger, door een muurtje verbonden een kleine diepe. De hele ruimte werd verlicht door waxinelichtjes. Er stonden vrouwen naakt in het ondiepe water in een cirkel, handen vast, te zingen.

Ik kleedde me uit en ging het diepe in. Het was heel erg koud en heel erg lekker. Toen ik weer over het muurtje klom viel ik en maakte een prachtige duik waarbij ik mijn teen openhaalde. Het bloeden stopte niet, maar Broh deed er een mandarijnenschil op.

Broh heeft me nu gedropt in de tuinen van Chalice Well. Hij komt op me ergens ophalen. Waar weten we niet. Maar hij wordt de Cosmic Navigator genoemd. Dus ik heb alle vertrouwen.
Gisterenochtend zei hij dat hij zijn jas nodig moest terug vinden. Iemand had hem geleend en wist niet meer waar hij hem gelaten had. Gistermiddag zaten we bij ook bij de bronnen te schuilen voor de regen. Dus meer achteraf dan normaal. En Broh haalt een jas uit de bosjes. De zijne.

Ik liep het hek uit, de achterkant niet de meest logische, en hij komt me tegemoet. 

Keuze

We reden steeds dieper het land in. Glastonbury zou het worden. Mooi, dan wist ik dat in ieder geval. Verder vroeg ik niet naar hoe de situatie zou zijn omdat ik onderweg plotseling ontdekte hoe leuk het is om echt totaal geen idee te hebben waar je terecht komt. Ik bekeek de behoefte aan, op zijn minst, wat vage contouren.

Eerst belandde ik in het huis van een dealer. De aardige soort. We kwamen aan een tafel met 1 kaars terecht, waarom heen vier muzikanten zaten te blowen. De ley lines komen daar in de tuin bij elkaar. Of de hartchakra's van de aarde, daar wil ik even van af zijn, ik was inmiddels ook best moe, maar het straalde daar in ieder geval van alles naar boven.
Broh 'conecte' natuurlijk meteen met iedereen en ik vermaakte me met het bestuderen van de mensen. Twist was in ieder geval totaal out, onaanspreekbaar dronken en stoned, maar had nog een geanimeerd gesprek met de hoofddealer.

Het laatste stuk reed Twist. Ik bleef weer rustig achterin. Misschien iets minder rustig dan tijdens Broh, maar toch. Toen we een aantal keer in een greppel dreigden te eindigen, haalde ik maar eens diep adem. Precies op het moment dat ik overtuigd was dat we weer in de berm zouden eindigen, maar dit keer eerst tegen een auto aan zouden knallen, bleek het daar te zijn. Het kamp.
Er stond een vervallen caravan, er waren tenten, een kampvuur. Het geheel was opgezet naast een rivier, al kon ik die op dat moment niet zien.
Thuis had ik nog met een flesje desinfecteer in mijn handen gestaan en gedacht dat ik dat niet nodig zou hebben. Tja.

In deze tijd, of bij deze mensen kan ik misschien beter zeggen, is voorstellen 1x gekust worden en dan omhelst. Dus werd ik even rondgedeeld.
Het werd kampvuurzitten rond de White man's fire en kijken naar John die met vuurstokken stond te  zwaaien. Het zag er schitterend uit. De donkere nacht, het kampvuur en iets verderop een man die verlicht wordt door vuur wat hij zelf keihard in de rondte ziept en zwaait.

We liepen even naar de auto waar de Sandy zat. Hij was aan het mopperen over de wereld, over de mensen. Hij ging terug naar Bhutan. Dan zou hij zorgen dat het geheel werd afgesloten want de mensen buiten Bhutan waren greedy. Toen hield hij een schitterende pentekening omhoog. Hij had vroegen LP's geïllustreerd van Bob Marley en weet ik veel wat voor beroemde mensen nog meer.
Hij keek me plotseling aan.
'Tomorrow your face will pop up to me and you will appear in a drawing.'

De Jenever werd gewaardeerd en ging rond. Er werd ruzie gemaakt, dronken achterover gevallen, thee gezet, plannen gemaakt en weer vooruitgeschoven en gestaard.
Uiteindelijk kwam ik bij Broh in een tent terecht. Maar dat ding was zo klein dat ik niet gestrekt kon liggen en Broh absoluut het muskietengaas dicht wilde hebben, zodat ik niet met mijn hoofd wat naar buiten steken. Er waren geen luchtbedden, een paar vage, onvoelbare doeken onder ons. En hier en daar een laken, dat een gordijn blijkt te zijn. 
Het was een interessante nacht.

Broh zei vanmorgen dat ik altijd nog de hangmat in kon, mocht ik dat willen.

Nog eentje

Ik had verzuimd Broh (=Wizard) te vragen waar we precies zouden verblijven en toen hij me met een vriend en vriendin van het vliegveld haalde, kwam het er eigenlijk niet van. Ik begreep wel meteen dat dit een hippiegebeuren zou worden. Zijn bijrijder rookte achter elkaar stickies, gaf Broh ook af en toe een sigaretje en ik dacht achterin dat het zo rustig was dat het me eigenlijk totaal niet kon schelen.

We moesten eerst de Koreaanse Didi afzetten. Zij paste op een kat ergens in Bristol. Ze wist niet meer waar. Had wel een straatnaam en een kaart op haar Ipad, maar in het Koreaans. We hadden al eindeloos verkeerde afslagen genomen, toen Broh en Twist de weg maar eens gingen vragen.
De man zei: Let me think,' en dacht vervolgens net wat te lang volgens de heren.
Twist: 'Did you bring them with you?'
Broh: 'Or do they need some oil?'
Toen duwden ze hem de Koreaanse Ipad onder zijn neus. De man vertrok geen spier en begon zijn verhandeling.
Het vertrouwen was er misschien dan wel niet, maar door deze man kwamen we er.
Toen Twist voor het huis stopte begon Didi te juichen en te high fiven. Ze was thuis.

Broh vertelde dat hij tamelijk lang had doorgedronken (dat betekent niet geslapen) en om zes uur met rum had ontbeten.
We reden weer fout. Twist zei er wat van.
Broh: 'We are going roughly in the right direction.'

Ook weer zo'n goed credo.