Mijn nieuwe kantoor

Ik heb een schrijfopdracht. En dat is helemaal perfect. Niet gedwongen binnen zitten. Nee. Op de fiets naar mijn buitenkantoor. 

Ik wissel het schrijven en werken in de tuin af, ontvang tussendoor een vriendin die o en a zegt,  schilder een grenen kist knalrood en ga dan weer zitten schrijven. 

Ergens doe ik iets ongelofelijk goed...

Contrasten

T en ik zitten rustig voor mijn huisje te drinken als hij plotseling naar het keukenblok tuurt.
'Heb jij daar nou Peugots staan?'
Ik weet me god niet waar hij het over heeft. Hij staat op en pakt de peper- en zoutmolens op en bestudeert ze.
'Ja, hoor, jij hebt dus echte Peugots!'
Ik raak niet echt onder de indruk. Vind die dingen lelijk vormgegeven. Zo standaard. Hij wil weten hoe ik er aan kom.
'Van JW, die deed ze weg.'
'Ze zijn 50 euro per stuk, ik vind ze te duur, maar ze zijn ongelofelijk goed. En jij, de allergrootste niet-kok hebt die dingen gewoon in een zomerhuisje staan!'

Ik denk twee dingen. Dat JW net zomin als ik enig idee had. En dat ik het wel passend vind. Zulke chique molens in mijn gammele huisje.

Tij

Na de overdracht liepen we met het karretje vol spullen over het schermerige park. Af en toe reed er een trein hoog boven ons op het talud, een geel schijnsel naast zich werpend. Hier en daar hoorden we stemmen van mensen die in hun tuin bezig waren.

De sleutels zijn totaal verroest, maar doen het nog wel. Ze geven toegang tot mijn eigen datsja. Vanaf vandaag ben ik 'op' de tuin, zoals dat zo mooi heet, om van de 320 m2 een Garden of Eden te maken, voor zover hij dat niet al is.

Er kwam een vriend met zijn stationwagen vol spullen omdat hij is gaan samenwonen. Morgen haal ik een berg spullen van P die naar Australie emigreert. En over een week krijg ik een bank van de moeder van R die de definitieve oversteek heeft gemaakt.

Het is een mooie ervaring om zo'n huisje te kopen. Ik heb het gevoel een rechtstreekse verbinding te hebben met alles en iedereen.
Het gesprek met een onbekende in de metro met wie ik onmiddellijk bevriend wil raken, of het dwalen door de lege kantoorgangen van het VU-ziekenhuis op zoek naar een verloren paraplu van een date, het in het Frans aan Japanners uitleggen hoe het parkeersysteem in Amsterdam werkt, inclusief de sluiting van de IJtunnel, het fietsen met een stoel voorop mijn stuur, het gesprek met de nieuwe opdrachtgever, het niet verstaan van de Turk die mijn gescheurde spijkerjack gaat repareren.
Alles vibreert. En ik doe mee.

Vertraging

De fietsenmaker op het station wilde 10 euro voor het monteren van een rekje aan de voorkant van mijn fiets. Ik vond dat belachelijk. Zei hem dat ook, maar hij haalde er een prijslijst bij, en volgens die lijst moest hij zelfs 15 euro vragen. Nou goed dan.

Toen ik 's avonds laat de fiets kwam halen was ik niet helemaal helder meer, maar ik vrees dat dat geen excuus is.

Het rekje zat erop, maar ik zag nog net op tijd dat de lamp raar naar beneden gebogen stond. Het zat vreemd ingeklemd tussen de stangen van het rek. Ik zei er wat van. Vroeg me af of tegenliggers mij wel zouden zien. Hij beweerde van wel. Als die lamp het tenminste deed. Hij stopte er batterijen in.

Ik twijfelde of ik het zo zou laten, deed dat alleen maar omdat we zo hadden zitten bakkeleien over het bedrag, vond dat ik dan geen eisen meer kon stellen (pff) en vroeg wat hij voor de batterijen moest hebben. Dat wuifde hij met een groots gebaar - dat haaks stond op onze onderhandeling eerder die avond - weg.

Toen ik thuiskwam besefte ik pas dat ik de kist die op dat rek hoort zo natuurlijk niet kwijt kan.
En ik maakte me druk om tegenliggers!
Ik heb me hier wel even heel erg zitten schamen over zo veel onbenul. Of vertraagd inzicht. Net hoe je het noemen wilt.
Gelukkig was er niemand bij.

Zondag

Koken

B en W kwamen eten. Nu schermt W er altijd mee dat ik in die 17 jaar dat we bevriend zijn nog nooit voor hem heb gekookt, en ik moet toegeven dat hij bijna gelijk heeft. Ik heb hem misschien 2x iets voorgezet.

Het excuus dat ik aanvoer is dat hij het leuk vindt om hier in mijn keuken aan de gang te gaan, het extreem goed kan en het hem een goed gevoel geeft ergens zo in uit te blinken en dat hij bij mij alle aandacht en credits krijgt die zijn kookkunsten verdienen. En dat is allemaal afgezien van het feit dat hij het gewoon overneemt omdat hij het beter weet en kan.

Ik had zeebaars gemaakt die indrukwekkend dood lag te zijn op de bakplaat, en hoopte hiermee 17 jaar niet-koken te compenseren.

De avond was al goed op weg toen ik na twee flessen aan B vroeg of hij nog meer drank wilde.
'Rose wil ik wel. Ik vind de sfeer net even goed.'

Misschien heb ik die jaren in gebreke toch wat te licht opgevat.

Heel duidelijk

Komkommertijd.