Ik sta niet bekend om mijn richtingsgevoel. Toch sloeg mijn familie mijn aanbod om mijn moeder omhoog te rijden naar het kasteel zodat zij konden lopen, niet af.
Mijn moeder had er ook een hard hoofd in, maar zei niets.
Binnen drie minuten was ik verdwaald en zaten we op de snelweg. Met moeite wist ik weer in het centrum te geraken en parkeerde daar om toch maar de TomTom te programmeren.
Voor mij stapten twee snelle jongens in een nog snellere BMW.
In mijn beste Duits vroeg ik de weg. De man begon, zag mijn gezicht en zei toen dat hij wel voor me uit zou rijden.
We arriveerden op de berg.
Ik vergat ter plekke wat aardig was en bleef maar zeggen dat ik het zo süss van ze vond.
Ze grinnikten wat en scheurden toen in razend tempo de berg weer af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten