Fabuleren was beter geweest

Mijn nichtjes kwamen logeren in de datsja. Na het eten liepen we over het terrein, en wilde ik een huisje dat in de verkoop kwam bekijken. Om te zien of het wat was voor B&W.
We stapten het hekje over. Toen we weer uit de tuin kwamen stonden twee boze vrouwen ons op te wachten.
Wat we daar deden.
Het huisje bekijken.
Dat mag niet.
Ach, het komt toch in de verkoop en dan mag het wel.
Ja, maar nu mag het niet.
Verbolgen waren ze over zoveel regelschennis. Ik was een moment in tweestrijd. Kiezen voor: doe niet zo hysterisch of een mea culpa. Ik koos - lafbek die ik ben - voor het laatste.

Maar later bedacht ik dat ik op zachte toon had moeten fluisteren:
'Ik weet het, maar de vader van deze meisjes is geïnteresseerd in dit huisje. Alleen gaan zij overmorgen weer terug naar Amerika. Met de moeder. En ik wilde ze zo graag laten zien waar hun vader waarschijnlijk komt te wonen. Met een man.
En dan zou ik een betekenisvolle stilte laten vallen. En zij zouden de hele problematiek enorm begrijpen en mij op mijn schouder slaan omdat ik zo gevoelig bemiddelde en binnenvragen voor een lekkere snaps...