Fietser

E komt naar mijn huisje. Vanaf de ingang van het park tot de hut is het zo'n zeven minuten lopen. In plaats van lopend komt hij op een zilveren fiets aan die hij feitelijk gejat heeft. Maar omdat het ding ergens verwaarloosd werd, vindt hij dat hij recht had de fiets mee te nemen. De ketting lag eraf. De sleutel zat erin.

Hij is zo enthousiast dat ik eerst even mee doe, maar dan wel zeg dat ik het niet vind kunnen. Hij zegt smalend dat hij dat heus wel weet dat ik dat vind, maar dat hij juist vindt dat het wel kan.
Nou is het mooie dat ik me niet meer verantwoordelijk voel voor degene met wie ik omga. Als hij zo direct door een razende tuinder van de zilveren fiets wordt getrokken, dan lost hij het maar op.
E schat de kans heel klein. En als hij mijn bedenkelijke gezicht ziet zegt hij: 'Dan zeg ik dat ie em voor een geeltje van me mag kopen.'