Ergens begin 2000 werd ik ten huwelijk gevraagd. Het was niet een echte overtuigend aanzoek in de trant van: 'Wil je met me trouwen, ik kan niet zonder jou, hopelijk kan jij ook niet zonder mij.'
Het ging zo: 'Als jij zoveel van mij houdt, dan moeten we trouwen. Zou je dat willen? Wil jij met mij trouwen?' Ik wilde. En kreeg twee dagen later via de mail te horen dat hij een andere vriendin had.
Maar het kan nog gekker.
Maandag werd ik ten huwelijk gevraagd. Alleen was hier het addertje dat hij ook nog een ander op het oog had. Maar degene van ons tweeën die het liefste wilde zou het worden.
Later op de avond belde hij me nog even op.
'Wil je nou nog trouwen, donderdag, of niet?'
'Nee.'
'Ik heb jou dus wel ten huwelijk gevraagd.'
'Mijn idee van ten huwelijk gevraagd worden is anders.'
'Okey. Maar ik heb je in ieder geval gevraagd.'
'Ja. En ga je nu met X trouwen?
'Ja. Nee. Eh... Ik ga trouwen met de wereld.'
Het ging zo: 'Als jij zoveel van mij houdt, dan moeten we trouwen. Zou je dat willen? Wil jij met mij trouwen?' Ik wilde. En kreeg twee dagen later via de mail te horen dat hij een andere vriendin had.
Maar het kan nog gekker.
Maandag werd ik ten huwelijk gevraagd. Alleen was hier het addertje dat hij ook nog een ander op het oog had. Maar degene van ons tweeën die het liefste wilde zou het worden.
Later op de avond belde hij me nog even op.
'Wil je nou nog trouwen, donderdag, of niet?'
'Nee.'
'Ik heb jou dus wel ten huwelijk gevraagd.'
'Mijn idee van ten huwelijk gevraagd worden is anders.'
'Okey. Maar ik heb je in ieder geval gevraagd.'
'Ja. En ga je nu met X trouwen?
'Ja. Nee. Eh... Ik ga trouwen met de wereld.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten