Omdat zij van de zinnen is, gingen we aan haar bed wat zitten voorlezen. Ze had zich opgetut, wilde rechtop en we kregen af en toe op onze kop als we iets zeiden wat niet klopte. Dat was prettig.
Van te voren hadden we de waarschuwing gekregen dat het niet dramatisch mocht worden, en daar hielden wij ons aan. Af en toe riep ze dat sentimentele uitingen bewaard moesten worden voor de begrafenis.
Het lukte.
Nescio werd gelezen en dat was prachtig. Zij lag te genieten. Vaak met haar ogen dicht, af en
toe met gefronste wenkbrauwen vanwege onverteerbare schoonheid.
Ze zei dat ze ons niets kwalijk nam. Behalve als we Nescio niet lazen.
Ze stiftte even snel haar lippen.
Zonder spiegel.
Het was goed.
Maar het is te erg om exact te weten wanneer ze dood gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten