Iets verlaat

Vannacht werd ik wakker en uit pure verveling pakte ik mijn telefoon om wat op Facebook te kijken. Zie ik opeens iets onderin het scherm wat ik nog nooit eerder heb gezien en waarvan ik al niet meer weet hoe het heet (en nu, bij daglicht, kan ik het niet meer terugvinden...).

Dat ging ik eens uitgebreid bekijken. Het waren algemene berichten, blijkbaar met mensen waarmee je niet bevriend bent of zo, en afgezien van een dateverzoek omdat mijn ogen goed bevielen, zag ik een bericht van M, die mij op 10 juli 2011 een ontzettend lief bericht stuurde om me te feliciteren met Russisch water.

Vandaag, 16 augustus 2012 gaf ik antwoord.
Misschien had ze dat niet zien aankomen.

Ik wil wel even zeggen dat ik ervan uitga voor 16 augustus 2013 een reactie binnen te hebben.
Wordt vervolgd... (voor 2014).

Informatie

Mijn nichtje M (9) komt bij mij spelen. Nadat we dieren van klei hebben gemaakt, besluiten we dat ze een huis moeten hebben. Dat moet natuurlijk een boomhut zijn. Dus slaan we aan het timmeren.

'S avonds eten we bij haar vader. M vertelt enthousiast over het gebouwde huis. Ik vul nog even aan dat we het geheel in rood en paars hebben geverfd. T vindt het prachtig. Waarop M zich naar mij draait en terloops zegt: 'Je weet dat hij kleurenblind is, he?'

Ik weet het. Die 'hij' is mijn broer. Al 44 jaar.

Heksen en kabouters

V heeft al 38 jaar een huisje op het park. Dat is best lang. Ergens verderop, langs de slingerende paden van het volkstuincomplex is een smal laantje en daar staat een huisje. In dat huisje is nooit iemand te zien. V heeft in de 38 jaar dat hij hier komt, nog nooit enig teken van leven kunnen ontwaren. En als hij nog nooit iemand heeft gezien, dan zal dat echt zo zijn. Zoveel weet ik er ook al van af.

Het wordt het heksenhuisje genoemd.

Ik woon naast een soortgelijk iets. Alleen is mijn buurman 1x per maand te zien als hij zijn paadje wiedt. Verder nooit. Zijn tuin staat vol met immens hoge sparren en ander naaldgedoe. Je moet je hoofd buigen om het smalle tegelpad naar zijn voordeur te kunnen gaan. Het huisje heeft een romantiek waar een doorsnee regisseur een moord voor zou doen. En als die regisseur dan ook van contrasten houdt: de overburen hebben tuinkabouters en ledverlichting.

Morgen ga ik over het park dwalen. Op zoek naar heksenhuisjes en verdwaalde kabouters.

Zondag

Iets verlaat. Geen sorry.

Aan het einde van de dag zit ik met een glas in mijn huisje niets te doen. Ik kan makkelijk naar huis. Het is negen uur. Ik doe het niet.

Bedenk dan dat ik niet niets aan het doen ben.
Ik ben gelukkig aan het zijn. Dan mag ik best wat later thuiskomen.

Rammen

Ik ben enorm aan het klussen. Zo erg dat M13 wil weten of ik al een bouwvakkersspleet heb. Ik moet toegeven dat dat ding met de dag zichtbaarder wordt, maar ook dat het me feitelijk erg goed staat.

Vandaag heb ik met een deel van mijn plafond eruit gehaald. Bij elke slag klonk er iets vreemd metaligs. Ik ben, tegen mijn natuur in, op onderzoek uitgegaan omdat ik wel besef dat een breekijzer in mijn handen niet zonder gevaren is. 

Ik dacht dat het dit ding was dat meetrilde. Dus sloeg en trok ik er verder weer lustig op los, maar de laatste plaat ging ontzettend moeizaam, zo moeizaam dat ik op een ladder klom om te zien of ik van bovenaf meer effect kon sorteren. Ligt daar een levensgrote spiegel.

Ik mag nog even schadevrij door.

Mijn nieuwe kantoor

Ik heb een schrijfopdracht. En dat is helemaal perfect. Niet gedwongen binnen zitten. Nee. Op de fiets naar mijn buitenkantoor. 

Ik wissel het schrijven en werken in de tuin af, ontvang tussendoor een vriendin die o en a zegt,  schilder een grenen kist knalrood en ga dan weer zitten schrijven. 

Ergens doe ik iets ongelofelijk goed...