Liefde is

Ik moest weer de MRI in. Dat matcht niet zo lekker met claustrofobie. Vip gaf me voordat ik naar binnen moest de opdracht om te bedenken wat liefde voor mij was.
Dus toen ik met mijn KLM-maskertje over mijn ogen de buis in werd geschoven, probeerde ik mijn gedachten daarover te formuleren, maar de radiotherapeuten kwamen weer binnen. Het bed zoemde de buis uit. Het harnas dat over mijn borst lag, zat verkeerd.
Ik werd weer de tunnel ingeschoven en ging verder met mijn gedachten. Het bleef stil. Toen zoefde het bed weer naar het licht. Er moest iets anders. Terwijl ik weer naar binnen geschoven werd bedacht ik dat het wellicht iets met licht en donker te maken heeft. Ik raakte lekker op dreef tot ik voor een derde keer naar buiten werd getransporteerd. De plakkers op mijn borst moesten anders.
Na drie keer zat de boel eindelijk goed.

Via de intercom kreeg ik opdrachten.
Inademen.
Uitademen. 
En vasthouden de adem.
...
Ademt u maar weer door.

Liefde is telkens weer naar het licht geschoven worden.
Liefde is adem.