In de krant las ik dat kunstenaar R was overleden. Ik bleek hem te kennen, van gezicht dan. We groetten elkaar. Toen ik zijn foto zag, besefte ik dat ik hem inderdaad al een tijd niet had gezien. Ik kreeg een raar gevoel. Alsof het naar twee kanten ongepast is. Het is een onbekende. Het raakt je niet genoeg. Het raakt je te veel.
Een paar maanden geleden bedacht ik dat ik de meneer met knalrode bril, hondje en zwarte oldtimer al heel lang niet had gezien. Dat is toch een vervreemdend idee, dat je niet weet wat er met de mensen in de directe omgeving allemaal gebeurt. Kijk naar de vrouw die tien jaar dood lag. Of kijk naar mijzelf, met mijn afgeknipte krullen aan een haarband onder een pet, zodat niemand wist wat ik doormaakte.
Even aanbellen bij de rode bril kan niet, want ik heb geen idee waar hij woont.
Misschien is hij gewoon verhuisd.
Ik hoop het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten