Ik zet mijn haar (eigen krullen genaaid aan een haarband, verstopt onder een pet) niet meer op. De rattenkop wordt elke dag overtuigender, al heb ik nog een zeker potteus gevoel als ik zo kort door de stad ga.
Toch heb ik duidelijk sjans, dus moet ik concluderen dat het niet aan de lengte van mijn haar ligt, maar aan andere geheimzinnige processen die op gang zijn gekomen. Het stuiteren van geluk zonder gegronde reden. Het flierefluitersgemak.
Ik weet dat al heel erg lang. In theorie, maar de praktijk maakt toch dat ik nog wat verdwaast om me heen kijk om te zien of het echt wel klopt.
De grote toekomst is verdwenen. Het gaat me er alleen nog maar om om van deze, ultieme, mooiste dag van mijn leven iets te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten