Aan het tafeltje naast ons zaten drie vrouwen. Een zonder wenkbrauwen, wimpers, geen haren onder het te ver naar boven geschoven mutsje. De blik in haar ogen was afstandelijk en dodelijk eenzaam tegelijk.
De vrouwen keken heel vaak naar mij. Zo vaak dat ik me ongemakkelijk begon te voelen. Alsof ik moest verantwoorden waarom ik er zo gezond bijzat met al zoveel haren op mijn hoofd.
Een moment dacht ik, ik ga haar zeggen dat ik weet wat ze doormaakt. Ik heb dat niet gedaan, omdat ik dat helemaal niet weet. Dat is die eenzaamheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten