Bijna

B vraagt hoe ik me voel, en ik durf er niet zo goed op te reageren omdat ik me een beetje geneer voor mijn antwoord.
Ik weet nog niet wat het is met ziekte. Misschien moet ik zeggen: met mijn ziektes. Wat ik nu ook weer ervaar, net als met mijn hart, is een tomeloze stroom van liefde, waar ik het vanzelfsprekend niet over wil hebben omdat het te soft is, laat staan uit te leggen.

Liefde voor wie? Voor mijzelf? Ja, natuurlijk. Ook. Gelukkig maar, en doordat dat er is gaat het meteen niet meer over mij. Het voelt alsof ik ingeplugd ben in precies dat waar het om draait.

We zitten vol in de zon boven op het dak van een woonboot te kijken naar al het moois wat voorbij vaart. Uiteindelijk durf ik het wel tegen hem te zeggen. Over die liefde.
B reageert heel nuchter: 'Ja, natuurlijk voel je dat. Dat is het leven wat je voelt.'

Daar was ik dus zelf echt niet op gekomen.
En ik al die tijd maar denken dat ik bijna verlicht was.