Het blijkt best moeilijk voor mensen te zijn om niet aan te komen met afschuwelijke verhalen over chemo, ondanks mijn nadrukkelijk verzoek dat niet te doen. Sommigen zeggen dan: 'Nee, snap ik heel goed, maar dit is geen eng verhaal,' om vervolgens met iets te komen wat ik met alle macht weer uit mijn gedachten moet rammen.
Het lastige is dat ik alles onthoud. Over drie jaar weet ik nog precies wat iemand heeft verteld, laat staan over twee maanden als de chemo begint.
Ik hanteer het credo niet vooruitlopen op ellende, en als het komt dan zie ik het wel - dus gaat mijn leven gewoon door zonder dat ik lamgeslagen in een hoekje zit te piekeren en te peinzen.
Dus toch bijna verlicht.
Het enige waar deze verlichte nog echt hard aan moet trekken is de woede die opkomt als iemand toch allerlei narigheid in haar mik gooit. De agressie is dan redelijk tot zeer groot. Daar is helemaal niets verlichts aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten