Ik skype met S die in Rusland zit. Haar oma (82) bemoeit zich met de zaak. Ze houdt graag aandacht vast, wordt lyrisch als ik privet zeg en begint meteen te ratelen omdat ze denkt dat mijn Russisch vloeiend is. Nou kan ik: brood/goed/hallo/dag/dank en alsjeblieft zeggen. Geen woorden waar een boeiende conversatie mee op te bouwen valt.
Het deert de schitterende oma niet. Ze neemt het scherm over en zegt dat ze zich nog zo jong voelt, maar dat geen man haar wil. Ze moet enorm lachen en ziet er echt opgelucht uit als ik haar duidelijk maak dat ik van precies hetzelfde last heb.
Maar ergens heeft ze behoefte aan wat uniciteit. Ze begint over haar ziekte (S waarschuwt op de achtergrond dat als ze hier eenmaal over begint, ze nooit meer ophoudt). Ik hou mijn mond. Heeft ze toch een dingetje dat ik niet heb.
Wat ben ik toch een goed mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten