Schrijvers

In de apotheek. De overbuurman spreekt me aan. Zijn manier van spreken is niet heel vlug. Hij zegt dat hij zo'n bewondering voor me heeft omdat ik een boek heb geschreven. Hij wil zelf ook schrijven, kinderboeken met een educatief element, hij denkt van zichzelf dat hij een J.K. Rowling is, in zijn hoofd weet hij dat ook, het is er alleen nog niet van gekomen. Hij weet precies wat hij moet schrijven, maar het doen, hè, het doen.

Een jonge vrouw, type ex-verslaafde die haar nervositeit nog niet helemaal kwijt is, mengt zich in zijn monoloog. 'Ik schrijf ook, een boek over me leven en over me ziekte en wat ik allemaal heb meegemaakt, en soms moet je 't laten liggen. Dan moet je wachten. Of een cursus volgen bij het NTI. Hoe schrijf ik een boek?'

Ze rukt de deur open en is weg. De buurman kijkt haar met open mond na.

Misschien moet ik denken: 'Alles is materiaal,' in plaats van wat ik dacht.