Bijna plat

Ik legde het schuurtje bijna neer. Maar daar was ik al erg trots op, dat kan ik wel vertellen. Het is niet mijn idee om de rotte nostalgie plat te slaan, maar dat willen ze nou eenmaal graag en omdat ik het bouwen van een nieuw hedendaags nostalgisch schuurtje ook heel leuk vind, doe ik het met plezier.

Met bijl en koevoet ging ik aan de gang. Ik was wel blij dat ik niet voor een tv-programma bezig was, moet ik zeggen, want het ging uitermate wijverig. Veel actiepunten had ik er niet voor gekregen. Tot ik de smaak te pakken kreeg en weer een gevaar voor mezelf werd.

Aan het einde van de breeksessie duwde ik met mijn volle gewicht tegen het schuurtje in de hoop dat het krakend en kermend uiteen zou vallen. Dan zou ik met één been brullend op de planken gaan staan met de koevoet rustend op mijn dijbeen, en de bijl in mijn andere hand boven mijn hoofd zwaaien.
Alleen deed het schuurtje niet mee. 

Als ik een man was geweest had ik 's avonds gezegd: 'Het was machtig mooi.'
Maar het schuurtje staat nog. En ik ben geen man. Al scheelt het nu niet veel meer.