Elk jaar bekruipt het me weer. De fragiliteit van de toekomst. Het komt door de grootse aanpak van het einde van het jaar. De samenvattingen.
Door al die lijsten - alles moet per se ingedeeld worden - zijn de mogelijkheden wat je kan overkomen, legio. De lijst van de mensen die ons ontvielen hakt er het meeste in. Ik wil vooruit kijken en hopen op een gelukkig nieuw jaar, maar dat wordt opeens naïef. Er kan ik weet niet wat gebeuren.
Maar ik schrijf dit op 30 december op de 17e etage van het Movenpick hotel, met uitzicht over de stad. Ik zie de pont over het glinsterende water heen en weer gaan, de partyboot van de Supperclub ronddobberen en verlichte treinen strepen trekken door de nacht.
Ik sta met een glas rode wijn voor het raam. Er wordt vuurwerk afgestoken, siervuurwerk. Alleen voor mij. Als teken. Dit is mijn privé oud en nieuw.
Ik ben niet bang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten